#TransgenderDayOfVisibility

Wie is Brian?

Graag stel ik me
aan jou voor, mocht je me nog niet kennen. Mijn naam is Brian van Nunen, ik
heet zo sinds eind 2011. Ik heb zelf mijn naam gekozen tijdens mijn transitie
van vrouw naar man. Mijn visie op mijn transitie is dat ik niet in een verkeerd
lichaam ben geboren maar dat ik in het juiste lichaam ben geboren omdat ik deze
reis in mijn leven moet doormaken. Mijn transitie betekent voor mij dat ik terug
ben gegaan naar de oorsprong. Ik had als kind de overtuiging dat de loop van mijn
leven al ergens vastlag en hoewel ik niet wist hoe dit zou verlopen wist ik dat
wat er ook zou gebeuren, dit niet zomaar zonder reden is. Hieruit put ik voor
mezelf hoop en kracht omdat het geen makkelijke weg is.

Op dit moment ben ik werkzaam bij COC Nederland waar ik eerst als officemanager en nu als HR-adviseur werk. Daarnaast heb ik een tijdje deel uitgemaakt van het bestuur van TNN (Transgender Netwerk Nederland), heb ik vanuit mijn creatieve leven diverse TransPoetry avonden georganiseerd in samenwerking met TransAmsterdam en het Amsterdam Museum. Verder heb ik samen met mijn beste vriend bij COC Midden-Nederland TransActief Utrecht opgezet en hebben we een aantal activiteiten georganiseerd voor transpersonen in de omgeving van Utrecht waar ik woon. Op dit moment hebben we dat vrijwilligerswerk stopgezet zodat ik me kan richten op mijn verdere medische transitie die nog niet is afgerond. Ik maak kunst naast mijn baan voor COC Nederland. Ik schrijf gedichten, ik schilder en fotografeer. In mijn werk is het transthema ruim vertegenwoordigt, hoe kan het ook anders? Ik hoop met deze kunst mijn verhaal te kunnen vertellen zodat er meer ruimte en begrip komt voor wat het betekent om te leven als transgender. Zichtbaarheid draagt bij aan acceptatie. Ben je benieuwd naar de kunst die ik maak? Dan ben je van harte welkom op deze website.

Hoe kom je deze tijd in verband met de #Coronacrisis door?

In deze
bijzondere tijd waarin de maatschappij tot stilstand lijkt te zijn gekomen
vanwege het uitbreken van het Corona virus is er ook in mijn leven wel het een
en ander veranderd. Ik werk sinds twee weken fulltime thuis en dat roept
herinneringen op aan mijn transitietijd en de anderhalf jaar die ik thuis ben
geweest voor ik weer werk had gevonden. In deze tijd heb ik vooral veel kunst
gemaakt, heb gelezen en gemediteerd, heb het lange afstand wandelen ontdekt en
ben gaan hardlopen en zwemmen. Ik merk dat ik weer terugval op mijn schema uit
die tijd, er is in die zin weinig verschil tussen toen en nu behalve dat ik nu
ook nog fulltime een baan heb voor het COC. Ik ben net gestart met het maken
van mijn eerste grote olieverf doek wat me de nodige uitdaging oplevert. Het nu
niet naar de bioscoop kunnen of afspreken in de stad om gezellig ergens koffie
te drinken mis ik momenteel wel. Hoe blijf je verbonden in een tijd van sociale
isolatie, dat is een uitdaging voor ons allemaal. Ik doe dat door mijn naasten
wat vaker te bellen, een appje sturen of te videobellen met collega’s zowel
voor het sociale aspect als voor werk. Ik post af en toe wat kunst of een
gedicht om mensen een hart onder de riem te steken en mezelf te uitten. Social
media is wat dat betreft een platform om te verbinden maar ik vind het ook wel een
verademing om het af en toe helemaal uit te zetten en me te verliezen in
schilderen of onze prachtige natuur.

Mijn boodschap
aan iedereen in deze tijd is dat deze tijd de meeste van ons heeft stilgezet.
Het reizen van en naar werk, vakanties, sociale uitstapjes, familiebezoek is
voor velen van ons komen te vervallen. Ik denk dat we in een soort van
collectieve rouw terecht zijn gekomen. De wereld die we kenden is ineens niet
meer. Alles wat veilig leek staat nu plotseling op losse schroeven. Rouw is in wezen
niets anders dan een tijd van transformatie, loslaten en accepteren.  De tijd die we nu hebben thuis is een
uitnodiging om te leren met jezelf te zijn. Vriendschap te sluiten met alles
wat in je leeft.

Ik zeg niet dat
dit makkelijk is, ook ik ben geneigd zoveel mogelijk prikkels te zoeken. Maar
als ik dit uit zet en terecht kom in de stilte merk ik dat dit vernieuwde
energie geeft. Ik wil alle transpersonen die bezig zijn met hun medische
trajecten of op de wachtlijst staan sterkte toewensen met het feit dat deze
situatie leidt tot nog langere wachttijden en onzekerheid over operaties. Zelf
heb ik daar ook last van en dat valt echt niet mee. Hou je blik op de horizon
maar leef met de dag. Doe wat je kan om het jezelf zo goed mogelijk te maken,
als het nodig is zoek dan psychologische ondersteuning of een coach die
ervaring heeft met transgenders. En deel je verhaal en je zorgen. Weet dat je
niet alleen bent!