Terug naar overzicht
Zaterdag demonstreren we op het Amsterdamse Museumplein tegen geweld. Vandaag het verhaal van Nanoah, die op internet een berg narigheid over zich heen kreeg toen hen een X in het paspoort kreeg.
“Je bent gewoon een aandachtsho*er”, “Misschien kan hij beter gestenigd worden”, “Wtf man zelfs dieren hebben meer trots dan deze HET hier”, “Je moet haar laten inslapen…”, “Ik zie liever een X op zijn grafsteen”.
Juli 2019, het leek alsof de hele wereld mij kapot wilde maken. Met woorden, gelukkig dat dan weer wel. Want van de bedreigingen kwam natuurlijk niks en op straat werd ik niet lastiggevallen maar social media stond er vol mee: haat en afschuw. Gericht op mij.
Ik kreeg berichten van mensen die ik niet kende, nog nooit gezien had en het bestaan niet van wist. Mensen die mij uitmaakten voor de vreselijkste dingen. Geen een van hen had blijkbaar door dat ze het hadden over een medemens. Iemand net als zij, van vlees, bloed en gevoel.
Het bleef helaas niet bij vijf reacties. Je kunt rustig uitgaan van een paar duizend. Met woorden waarvoor ik thuis misschien wel drie keer 5 cent in de scheldpot moest stoppen, want als er een ranglijst was met “welke woorden doen het meeste pijn?”, dan stonden deze woorden in de top 10.
Dagen, misschien wel weken bleef het doorgaan. Al voelde het al snel als een eeuwigheid. Tuurlijk zeg je: “Het doet me niks, ik laat het van me afglijden”, maar als mens-zijnde is het niet meer dan normaal dat het je raakt. Je voelt je persoonlijk aangevallen, en dat wordt je ook. Woorden doen pijn, en dat mag best gezegd worden.
Online discriminatie, online geweld, wordt onderschat. Je mag blij zijn dat je niet in elkaar getimmerd wordt op straat. En dat is ook zo. Maar mentaal kun je er heel erg aan onder doorgaan, als je begint te geloven in de woorden die je ineens heel vaak voorbij ziet komen. Je moet sterk in je schoenen staan- wat zeg ik, je moet bakstenen in je schoenen stoppen om niet om te vallen. Om niet toe te geven. Om niet op te geven.
De reacties werden trouwens geplaatst onder berichten die gingen over het heugelijke nieuws dat ik een X op mijn documenten zou krijgen in plaats van een M of een V. Het was dus nieuws waar eigenlijk niemand last van zou krijgen, al zou je denken dat zíj persoonlijk aangevallen werden erdoor, kijkend naar de negatieve lading op hun reacties.
Juli 2019 is een mentale worsteling geweest, omdat je jezelf moet blijven overtuigen dat jij bestaat en dat je valide bent. Geloof me, het is bizar als ineens heel Nederland jouw bestaan ontkent. Geloven in andermans leugens sluipt erin, en daarvoor waken, maakt je moe. Ik ben dan ook moe. Want bij alles wat ik doe, verwacht ik weer een hele lading sh*t over me heen. Alleen maar omdat ik besta, en mijn mond opentrek. Waar ik overigens niemand pijn mee doe.
Ik moet eerlijk zeggen: ik heb geen aangifte gedaan tegen al die woorden van vorig jaar. Ik heb daar spijt van. Ik wil dat iedereen weet hoeveel online geweld er wel niet plaatsvindt en het moet een keer ophouden. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen.
Heb je zelf geweld meegemaakt? Meld het bij de politie (bijvoorbeeld bij Roze in Blauw) of een antidiscriminatiebureau.